اعتراف معاویه به غدیر

  اعتراف معاویه به غدیر

امیر المؤمنین علیه السلام در روز صفین با معاویه احتجاج کرد و به حدیث غدیر استناد کرد که «سلیم بن قیس هلالی» صحابی پیامبر صلی الله علیه و آله آن را در کتاب خویش آورده است.⁽¹⁾

اقرار معاویه به حقانیت امیرالمؤمنین علیه السلام

سليم مى‏گويد: در حالى كه ما همراه امير المؤمنين عليه السّلام در صفين بوديم، معاويه «ابو درداء»⁽²⁾ و «ابوهريره» را فراخواند و به ايشان گفت: نزد على برويد و از قول من به او سلام برسانيد و به او بگوئيد:

«بخدا قسم من مى‏دانم كه تو سزاوارترين مردم به خلافت هستى و از من به آن سزاوارترى، زيرا تو از مهاجرينى هستى كه پيش از همه مسلمان شدند و من از آزادشدگان‏⁽³⁾ هستم. و من مثل سوابق تو در اسلام و خويشاوندى پيامبر و علم تو⁽⁴⁾به كتاب خدا و سنت پيامبرش را ندارم. مهاجرين و انصار هم با تو بيعت كردند پس از آنكه سه روز در باره تو مشورت نمودند. سپس نزد تو آمدند و به خواست خود و بدون اجبار با تو بيعت كردند. و اوّل كسانى كه با تو بيعت كردند، «طلحه» و «زبير» بودند، ولى بعد بيعت خود را شكستند و به تو ظلم كردند و آنچه حقّشان نبود طلب كردند.»

برائت جستن امیرالمؤمنین علیه السلام از خون عثمان

امیرالمؤمنین علیه السلام در پاسخ آن فرمودند:

«در روز جنگ جمل وقتى اطرافيان شتر عايشه به هيجان در آمده و فرياد زده ‏اند:

«يا لثارات عثمان»

«ما خواهان خون عثمان هستیم.»

تو گفته‏ اى:

«امروز قاتلين عثمان به صورت در آتش در آيند. آيا ما او را كشتيم؟ او را آن دو (طلحه و زبير) و آن زن كه همراهشان است كشتند و فرمان قتل او را دادند در حالى كه من در خانه‏ ام نشسته بودم!»

من پسر عموى عثمان و ولىّ او و طالب خون او هستم. اگر مسأله چنين است كه تو مى ‏گويى، قاتلين عثمان را در اختيار ما بگذار و آنان را به ما تحويل ده تا در مقابل پسر عمويمان آنان را به قتل برسانيم، و با تو بيعت كنيم و خلافت را به تو تسليم نمائيم! اين مطلب اوّل.

مطلب دوم اينكه جاسوسانم به من خبر داده ‏اند و نامه‏ هايى به دستم رسيده از طرف دوستان عثمان كه همراه تو مى ‏جنگند و تو گمان مى ‏كنى با تو هم عقيده ‏اند و به خلافت تو راضى ‏اند در حالى كه خواسته‏ شان با ما و قلبشان نزد ما است و فقط بدنشان همراه توست.

و خبر اين است كه تو ولايت ابو بكر و عمر را اظهار مى‏ نمائى و بر آن دو رحمت‏ مى ‏فرستى، ولى در باره عثمان خوددارى مى ‏كنى و او را ياد نمى‏ نمايى و بر او رحمت نمى ‏فرستى و او را لعنت هم نمى ‏كنى. در باره تو به من خبر رسيده است كه وقتى با اهل سرّ خبيثت و شيعيانت و خواصّ گمراه و تغيير دهنده و كاذب خود در خلوت جمع مى ‏شويد نزد آنان از ابو بكر و عمر و عثمان برائت مى ‏جويى و آنان را لعنت مى ‏كنى! ادّعا كرده ‏اى كه تو خليفه پيامبر در امّتش و وصىّ او در ميان ايشان هستى و خداوند اطاعت تو را بر مؤمنين واجب كرده و در كتابش و سنّت پيامبرش به ولايت تو امر كرده است، و به محمّد دستور داده كه اين مطلب را در امتش بپا دارد و بر او آيه نازل كرده است كه:

«يا أَيُّهَا الرَّسُولُ، بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ‏»⁽⁵⁾

«اى پيامبر، آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده برسان، و اگر چنين نكنى رسالت او را ابلاغ نكرده‏اى، و خداوند ترا از شرّ مردم حفظ مى‏كند.»

او هم امّتش را در غدير خم جمع كرد⁽⁶⁾ و آنچه در باره تو از جانب خداوند مأمور شده بود ابلاغ نمود و دستور داد حاضر به غائب برساند، و به مردم خبر داد كه تو بر مردم صاحب اختيارتر از خودشان هستى، و تو نسبت به پيامبر همچون هارون نسبت به موسى هستى.»